Winter in Noorwegen 2010

Kamperen bij extreme koude (minus 32 graden Celsius) in onze wintercaravan in het Uvdal Resort Noorwegen.
Het is waarschijnlijk zomer of najaar 2009 als we na 17 jaar besluiten onze jaarlijkse terugkerende wintersport in Zwitserland geen vervolg meer te laten hebben.
Het overlijden van de mannelijke helft van onze vrienden met wie we 17 jaar onze wintersport pret deelden, alsmede persoonlijke omstandigheden zijn hier debet aan, dus nu wat anders.
Over het wat anders hoeven we niet lang na te denken daar we nog een andere passie hebben, Noorwegen.
Noorwegen werd meerdere malen door ons in de winter bezocht en de skigebieden van Hemsedal en Geilo zijn ons niet alleen geografisch bekend, maar er werd ook meerdere malen tot uiterste tevredenheid geskied. Dat Zwitserland al niet eerder werd verruild door Noorwegen had alles te maken met de toch kostbare overtochten naar Noorwegen en het nog duurdere verblijf in Noorwegen dan in Zwitserland, maar voor de rest was het pleit al eerder op Noorwegen gevallen vanwege de rustige pistes, sneeuwzekerheid, en tal van andere zaken welke Noorwegen zo uniek maken.
Daar we al enkele jaren onze caravan 200 kilometer Noord Westelijk van Oslo op de camping van het UVDAL RESORT hebben staan besluiten we dus gewoon midden in de winter naar Noorwegen te gaan, en gebruik te maken van onze eigen caravan.
Dit besluit werd niet zomaar genomen, maar werd gesteund door de ervaringen van onze Noorse buren, en inmiddels vrienden, op de camping van het Uvdal Resort nabij het plaatsje Rodberg.Genoemde buren vertelden ons dat bij gebruikmaking van een wintercaravan het zeer wel mogelijk is om in de winter in Noorwegen te verblijven. En inmiddels is ook gebleken dat dit goed te doen is.
De eerste voorbereidingen tot het verblijf in de winter in Noorwegen hebben we zonder dit bewust gedaan te hebben reeds getroffen tijdens onze zomervakantie in
2009, door een wintertentje voor onze caravan te plaatsen met als eerste, en op dat moment functie van berghokje.
Goed gemutst en goed voorbereid vertrekken we op 21 Februari voor 14 dagen naar Noorwegen en voor een verblijf tot 6 maart 2010. Deze datum werd door mij gekozen i.v.m. de in die periode te verrijden "NUMEDAL AUTORALLY" welke ik graag als oud rally rijder wou volgen.
Onze Noorse buren en kennissen hebben gedurende de maanden oktober, november, december 2009, alsmede januari en februari 2010 al het dak van onze caravan en onze wintertent steeds opnieuw ontdaan van sneeuw, en paden vrij gehouden naar de ingang van onze wintertent, de disselbak, alsmede de route naar de aan de buitenkant van de caravan stroomaansluiting, dus in die zin komen we in een opgemaakt bedje aan.
De reis per "Color Fantasy" van Kiel naar Oslo is zoals altijd weer een feest daar deze gigantisch grote schepen meer op cruiseschepen lijken dan op veerboten, en op 21februari ten exact 10.00 uur debarkeren we in de haven van Oslo.
Douane vraagt dit keer wel zeer uitdrukkelijk naar sigaretten en drank, en aan de snuit van de douanier zien we dat hij ons niet geloofd, maar we hebben weer geluk, daar zijn collegaas op dat moment al druk bezig zijn met een grondige controle van andere voertuigen.
Nog op de "Color Fantasy" worden we door de bemanning geconfronteerd met het zeer slechte weer door sneeuwval, wind, en wordt een ieder meerdere malen aangeraden zeer voorzichtig te rijden, wat later blijkt ook echt nodig te zijn. Gelukkig heb ik zeer veel rijervaring onder winterse omstandigheden,en komen we veilig aan op de camping van het "Uvdal Resort"
Alhier worden we begroet door onze buren Mona en Swein, alsmede door de eigenaren van de camping Aud en Knutt.
Op de camping blijkt de sneeuw een 70 centimeter hoog te liggen, maar is het hoofdpad sneeuwvrij gehouden door de vader van de camping eigenaar, en is door onze Noorse buurman een pad gemaakt naar de ingang van onze wintertent, de disselbak, en de stroomaansluiting.
Dus eerst stroom aansluiten, gaskachel opstoken, elektrische straalkachel in de wintervoortent, en ondanks de op dat moment geldende 25 graden onder nul is het in tijd van ja en nee heerlijk warm. De andere dag is het 32 graden onder nul maar nog steeds helemaal niets aan de hand. Gedurende de nacht hebben we het ook geen moment koud gehad en werd de verwarming overgelaten aan slechts een 1500 watt straalkacheltje in de caravan, en een 1000 watt kacheltje in de voortent welke aldaar de zaak net vorstvrij wist te houden. Het geheim blijkt dan toch het ontbreken van wind.
Dit gaat de hele vacantie zo door, en kunnen we blijven zeggen dat het bovenverwachting goed is gegaan met het warm houden van de caravan en zijn bewoners.

De auto
Met de auto was het wat minder daar de dieselmotor na een nacht van min 32 graden met geen 10 olifanten meer aan de gang was te krijgen, ondanks het in Nederland nog monteren van nieuwe gloeispiralen, een deugdelijke controle van de accu, alsmede het tanken van winter dieselolie, om geen last te hebben van vlokvorming.
Ook de zeer zware starthulp van de camping eigenaar bracht geen oplossing.
Daarom maar 24 uur lang een straalkachel op een kistje voor de radiateur geplaatst, en groot zeil over het kistje met straalkachel en over de motorkap, waarna de auto de andere ochtend weer bleek te starten, maar geen definitieve oplossing natuurlijk.
De definitieve oplossing kon ik als techneut wel bedenken, zelfs in de zestiger jaren ooit e.d. oplossing nog wel eens in de auto van een bevriende relatie gebouwd in de vorm van een "motorvarmer"
Nu moest ik er dus zelf ook aan geloven, maar 24 uur later zat er in het carter van mijn auto ook een "Motorvarmer" gebouwd, en bleek het leed voor de rest van de vacantie geleden.
De motorvarmer behoeft voor de niet ingevoerde lezer waarschijnlijk even nadere uitleg. De "Motorvarmer" is te vergelijken met een elektrisch dompelaar waarmee men ook wel flesjes met voeding voor baby's pleegt warm te maken. Ook het water in de begintijd van de wasmachine werd warm gemaakt met een elektrische dompelaar.
In de auto wordt de "Motorvarmer" in het carter van de auto gebouwd, en de elektrische voeding middels een speciaal geaard stopcontact meestal in het front van de auto.
In gebieden waar het erg koud kan worden hebben veel mensen e.d. voorziening in hun auto's laten bouwen, en gaat 's avonds de stekker in het stopcontact waarmee de olie in het carter van de auto wordt warm gehouden, en op dezelfde wijze de koude uit het gehele motorblok blijft, waardoor het starten vlot verloopt.
Veel restaurants, openbare gebouwen, overheidsgebouwen, fabrieken, enz, enz, hebben op hun parkeerterreinen paaltjes staan waarin wandcontactdozen zijn opgenomen, en bezoekers hun stekkers voor de motorvarmer kunnen steken, en een vlot startende auto is gewaarborgd.


Vast zitten in de sneeuw.
Het probleem met het niet starten van de auto was als ik eerlijk moet zijn niet het enige probleem wat zich heeft voor gedaan tijdens ons 14 daags verblijf in het winterse Noorwegen. De exacte datum ontbreekt mij maar ergens halverwege onze vakantie is het de bedoeling een autotrip te maken van Rodberg naar Rukjan. Daar we niet zeker wisten of de door ons te rijden route open was, waagden we de gok, temeer daar ons bezoek aan Rukjan geen heilig moeten was.
Halverwege de route, welke deels door de bergen gaat, bleek de weg afgesloten te zijn en moet ons bezoek aan Rukjan worden afgelast.
We besluiten dan ook in de directe omgeving van de plek waar we niet meer verder kunnen een zijweg in te slaan naar park waar veel Noren hun zomerhuizen bouwen,(hytteby)
Daar het hier wel een echte witte wereld is valt het mij pas op het laatste moment, en uiteindelijk te laat op, dat het ruimen van de weg ineens werd gestaakt waardoor ik met de bodemplaat van de auto over de niet geruimde sneeuw schiet, en een vijf meter verder op de bodemplaat blijf hangen.
Dus schepjes uit de auto en graven. Bij het vrijgraven van de auto komt er hulp uit onverwachte hoek in de vorm van een Noors en duidelijk bejaard echtpaar welke plots naast mij staan, de man haalt zonder verder een woord te zeggen een pioniersschep uit zijn rugzakje, en gaat zonder ook maar iets te zeggen mee graven. Zijn echtgenote blijft met haar gezicht en op de langlaufers in de zon staan, maar al snel blijkt dat het graven geen zin heeft daar de wielen nooit de vaste grond bereiken, doordat de auto op de bodemplaat op de sneeuw blijft liggen.
De man van het Noorse echtpaar ziet het probleem ook in, schepje verdwijnt weer in zijn rugzakje, wij bedanken hem, want zelf heeft hij nog helemaal niets gezegd, en hij verdwijnt weer met zijn echtgenote, op een even geruisloze manier als het gekomen was.
Maar wat nu, doen we niets zou het heel erg lang kunnen duren eer er hulp komt.
In de verste verte helemaal niets te zien, dus doede raad is duur, dus zelf dan maar hulp zoeken. Het meest voor de hand liggende is het hotelletje waar we eerder voorbij zijn gereden, dus lopen beiden dames uit ons gezelschap naar het eerder bedoelde restaurantje. De eigenaar welke op het moment van het binnen treden van de twee dames met een schortje voor aan het stofzuigen is, wordt het probleem uitgelegd,hij vraagt op zijn beurt of het een zware auto betreft, welk met "nee" wordt beantwoord, waarna hij van zijn kant verteld nog even door te gaan met zijn stofzuigwerk wat nog een kwartier gaat duren, om ons daarna met zijn Amerikaanse deliverytruck uit de sneeuw te bevrijden.
Een half uur later is het leed geleden, en staan alle wielen weer op het wegdek, en kunnen we onze weg vervolgen.

Hardangervidda en kitesurfers
Tijdens onze vele bezoeken aan Noorwegen worden we steeds weer als een magneet aangetrokken door het zeer indrukwekkende natuurgebied de "Hardangervidda" waar we meestal een dag na aankomst in Noorwegen een kijkje gaan nemen.
Zo ook in deze vakantie.
Wat ons direct opviel is dat er in tegenstelling van de hoeveelheid sneeuw op de camping, er op de Hardangervidda veel minder sneeuw lag als in andere jaren dat we onder winterse omstandigheden de Vidda bezochten, dit ondanks de geringe afstand van een ongeveer 60 kilometer tussen het Uvdal Resort nabij Rodberg, en Haugastol de oostelijke toegang tot de Vidda.
In Haugastol drinken we koffie in het daar aanwezige tussen aanhalingstekens hotel, pleisterplaats, sportwinkel, wachtruimte bij een afgesloten toegang tot de Vidda, alsmede een vestiging van "Statensvegen", (post voor wintermachines in de vorm van sneeuwschuivers en blazers) en in Nederland vergelijkbaar met Rijkswaterstaat.
Aldaar horen we Nederlands spreken, en zien we dat de Nederlanders en de daar aanwezige Noren elkaar kennen.
Wat later op de dag komen we de Nederlanders op de Vidda tegen, en blijken het "KITESURFERS" te zijn welke hier kennelijk komen trainen, daar de Vidda een van de beste plekken ter wereld is voor het beoefenen van de eerder genoemde sport.
Mooie sport maar je moet wel heel erg gehard zijn om deze sport te beoefenen bij temperaturen van minus 25 graden Celsius, waarbij ze staande op hun ski's en zich hangend aan een soort parachute bij deze extreme lage temperatuur laten voortslepen bij snelheden welke kunnen oplopen tot 70 kilometer per uur.
Bij Fagerheim (door ons altijd weer genoemd Pippi Langkous), liggen de husky's rustig in de sneeuw, ons bezoek aan hen doet ze niet zenuwachtig worden, dit laatste zal pas anders worden als hun baas komt om ze aan te lijnen.
Na het maken van wat foto's rijden we door naar Hotel restaurant Halne wat gesloten is en pas met Pasen weer zal openen.
Aan de overzijde van het hotel Halne ligt een groot dichtgevroren meer, met daaraan een aantal vissershuisje waarvan slechts de uiterste puntjes van de daken nog te zien zijn.
Verder is het een witte wereld, maar een heel bijzondere welke jaarlijks heel veel toeristen trekt.

www.halne.com (hotel-restaurant, weerstation)
www.finse.no (Treinstation midden op de Hardangervidda, museum, 2 camera posities, in de winter slechts per trein of te voet op (langlauflatten) bereikbaar, in de zomer bereikbaar per mountainbike of te voet)belangrijk treinstation tussen Oslo en Bergen
www.finse.com
www. haugastol.com (post Statensvegen, 2 camera posities, weerstation, verhuur mountainbikes in de zomer,en info)